12413/1988 ΕΦ ΑΘ ( 5328)

Περίληψη:

Δ/ΝΗ/1990 (161)

Αποδοχές προσωπικού του Δημοσίου, ΟΤΑ και ΝΠΔΔ. Ποιές διαφορές υπάγονται στη δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων και ποιές σ`αυτή των πολιτικών. Προσωπικό του ν. 993/1979: Αποζημίωση λόγω συνταξιοδοτήσεως. Προθεσμία προς άσκηση της αγωγής.

Απόφαση:

Εφετείο Αθηνών 12413/1988

Πρόεδρος: Εμμανουήλ Αποστολάκης.

Εισηγητής: Απ. Καραγιαννόπουλος, Εφέτης.

Δικηγόροι: Βασιλική Τσόνογλου, Ευστάθιος Τσαούσης.

Στο άρθρον 1 πργ. 1 του ν. 1406/1983 “ολοκλήρωση της δικαιοδοσίας των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων κλπ”, ορίζεται ότι υπάγονται στη δικαιοδοσία των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων όλες οι διοικητικές διαφορές ουσίας, που δεν έχουν μέχρι σήμερα (εννοείται μέχρι τη δημοσίευση του νόμου, 14.12.1983 ΦΕΚ Α 182) υπαχθεί σ`αυτά. Στην πργ. 2 του ανωτέρω άρθρου 1 καθορίζονται, και μάλιστα περιοριστικώς (βλ. Ολομ. Σ.Ε. 1095/1987), οι διαφορές αυτές, στις οποίες περιλαμβάνονται και εκείνες που αφορούν τις κάθε είδους αποδοχές του προσωπικού εν γένει του Δημοσίου, των ΟΤΑ και των νπδδ, οι οποίες ρυθμίζονται με διατάξεις κανονιστικού περιεχομένου (άρθρ. 1 πργ.2 περ. θ), δηλαδή με νόμο ή πράξη της εκτελεστικής εξουσίας (διάταγμα), που θέτει κανόνες δικαίου και όχι με συλλογική σύμβαση εργασίας ή απόφαση διοικητικού διαιτητικού δικαστηρίου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, κατά την οποία δηλαδή οι αποδοχές του προσωπικού εν γένει του Δημοσίου κτλ. ρυθμίζονται με συλλογική σύμβαση εργασίας ή απόφαση διαιτ. δικαστηρίου, οι ανακύπτουσες διενέξεις δεν αποτελούν διοικητικές διαφορές ουσίας και, ως εκ τούτου, εξακολουθούν να υπάγονται στην δικαιοδοσία των τακτικών πολιτικών δικαστηρίων (βλ. σχετ. ΕΑ 1938/1987 Δ 18.682).

Κατά το άρθρο 49 πργ. 4 του ν. 993/1979, το προσωπικό του παρόντος κεφαλαίου, που δεν υπάγεται, για την χορήγηση συντάξεως, στην ασφάλιση του Δημοσίου, όταν συμπληρώσει τις προϋποθέσεις για τη λήψη πλήρους συντάξεως γήρατος, μπορεί να αποχωρεί από την υπηρεσία και να λάβει το μεν επικουρικά ασφαλισμένο τα 40% το δε μη ασφαλισμένο επικουρικά το 50% της αποζημιώσεως που ορίζεται στην παράγραφο 1 του παραπάνω άρθρου. Κατά δε την πργ. 7 του ίδιου άρθρου, οι διατάξεις των προηγουμένων παραγράφων έχουν ανάλογη εφαρμογή και ως προς τους μισθωτούς με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, οι οποίοι υπηρετούσαν κατά τη δημοσίευση του νόμου και, δεν ανήκουν στο επιστημονικό, τεχνικό ή βοηθητικό προσωπικό του άρθρου 9 του ν. 993/1979, δηλαδή και ως προς εκείνους από τους ανωτέρω μισθωτούς οι οποίοι δεν προσλήφθηκαν σε οργανικές θέσεις ειδικώς προς τούτο προβλεπόμενες από τις οικείες διατάξεις των αναφερόμενων στο άρθρο 1 του νόμου υπηρεσιών. Είναι πρόδηλο ότι η ανωτέρω αποζημίωση του άρθρου 49 του ν. 993/1979, παρά την μερική φραστική ομοιότητα των σχετικών διατάξεων, δεν είναι η του άρθρου 5 πργ. 1 του ν. 435/1976 και ως εκ τούτου, δεν υπόκειται στην 6μηνη αποσβεστική προθεσμία του άρθρου 6 πργ. 2 του ν. 3198/1955, ενώ το αυτό ισχύει και ως προς την ανάληψη αποζημίωσης του προϊσχύσαντος αντιστοίχου άρθρου 12 πργ. 4 του ν.δ. 169/1969. Και τούτο, διότι μόνον η περί πληρωμής αποζημιώσεως κατά το άρθρο 5 πργ. 1 ν. 435/1976 αγωγή είναι απαράδεκτη, αν δεν κοινοποιηθεί μέσα σε εξι μήνες, αφότου η σχετική αξίωση κατέστη απαιτητή (βλ. σχετ. ΑΠ 1420/1984 ΕλλΔνη 26.200,

ΑΠ 1246/1983 ΕΕΝ 51.553, ΑΠ 1820/1983 προσκ.).